Pamiętam to jak dziś – było zimowe popołudnie, a ja, zaszywszy się w swojej studenckiej norze, postanowiłem dać szansę „Miasteczku South Park”. Znajomi od dawna truли mi dupę, że to absolutny klasyk, a ja, jak ten ostatni mohikanin popkultury, jeszcze tego nie oglądałem. No to cyk, odpalam Netflixa i lecę z pierwszym sezonem. Szczerze? Spodziewałem się prymitywnego humoru i prostackich żartów. O chłopie, jak bardzo się myliłem! Już po pierwszym odcinku szczęka mi opadła, a brwi powędrowały gdzieś w okolice linii włosów. To było jak kopniak prosto w mózg – niby boli, ale chcesz więcej!
Analiza fabuły
Kurde, gdzie zacząć? Każdy odcinek to istna karuzela absurdu, która jednocześnie bawi do łez i zmusza do myślenia. Pamiętam, jak oglądałem odcinek o „Cherokee Hair Tampons” i myślałem sobie: „Ja pierdolę, czy oni naprawdę idą w tę stronę?”. A potem bum! Okazuje się, że to ostra satyra na pseudonaukowe bzdury i kulturowe zawłaszczanie. Złapałem się na tym, że śmieję się jak głupi, a jednocześnie kiwam głową z uznaniem dla celności komentarza społecznego.
A ten odcinek o World of Warcraft? Matko przenajświętsza, to było jak spojrzenie w lustro! Sam kiedyś zarywałem noce, grając w MMO, i ten epizod trafił mnie prosto w serce. Śmiałem się, ale też czułem ukłucie wstydu, bo cholera – to byłem ja!
Niektóre wątki były dla mnie niejednoznaczne, jak np. cała historia z Wyborami Prezydenta Klasy w odcinku „Obama Wins!”. Początkowo myślałem, że to zwykła parodia wyborów, ale im dłużej się nad tym zastanawiałem, tym więcej warstw odkrywałem. Czy to nie jest czasem komentarz do naszego systemu demokratycznego? A może chodziło o to, jak media manipulują opinią publiczną? Do dziś nie jestem pewien, ale właśnie to sprawia, że wracam do tego odcinka i za każdym razem odkrywam coś nowego.
Postacie i aktorstwo
Jeśli chodzi o postacie, to muszę przyznać, że najbardziej utożsamiam się z Kyle’em. Ten gość to chodzące sumienie całej ekipy, zawsze próbujący znaleźć moralne wyjście z absurdalnych sytuacji. Ile razy łapałem się na tym, że myślę: „Kurczę, zrobiłbym dokładnie to samo na jego miejscu!”. Szczególnie w odcinku „Cartman’s Silly Hate Crime 2000”, gdzie Kyle próbuje wyciągnąć Cartmana z więzienia, mimo że ten jest kompletnym dupkiem. To było jak lustrzane odbicie moich własnych dylematów moralnych z życia codziennego.
A propos aktorstwa – wiem, że to animacja, ale głosy to absolutna mistrzostwa świata! Trey Parker i Matt Stone to cholerni geniusze. Pamiętam, jak usłyszałem Cartmana po raz pierwszy i pomyślałem: „Co to, do diabła, jest?”. A teraz? Nie wyobrażam sobie nikogo innego w tej roli. To zmieniło moje postrzeganie voice actingu na zawsze. Teraz, gdy oglądam inne animacje, zawsze porównuję je do poziomu South Parku – i często wychodzą na tym kiepsko.
Chemia między postaciami jest fenomenalna. Weźmy na przykład relację Stan-Kyle. Te momenty, kiedy się kłócą, a potem godzą, są tak autentyczne, że czuję, jakbym oglądał siebie i mojego kumpla z podstawówki. Scena z odcinka „Guitar Queer-o”, gdzie chłopaki pokłócili się o grę na gitarze, a potem pogodzili się grając w ping-ponga, to czyste złoto. Śmiałem się, ale jednocześnie czułem ciepło na sercu – bo hej, kto z nas nie miał takich momentów ze swoim najlepszym kumplem?
Aspekty techniczne i artystyczne
Jeśli chodzi o muzykę i efekty wizualne, to „South Park” to absolutna jazda bez trzymanki. Ta prosta, wręcz prymitywna animacja w połączeniu z niesamowicie złożonymi scenariuszami tworzy kontrast, który działa na mnie jak magnes. A piosenki? Matko jedyna, ile razy przyłapałem się na nuceniu „Kyle’s Mom is a Big Fat Bitch” pod prysznicem? To jest zarąbiste!
Ale wiecie co? Jest taki jeden detal, który zawsze mnie rozbawia – to jak animują usta postaci. Te proste, geometryczne kształty, które jakoś magicznie pasują do każdej kwestii. To jak oglądanie sztuki współczesnej – niby proste, a jednak genialne.
Styl wizualny „South Parku” zawsze kojarzy mi się z „Monty Pythonem”. Wiem, wiem, to kompletnie inne epoki i style, ale jest w tym jakaś podobna energia. Ta sama absurdalna estetyka, która pozwala na przekazanie najbardziej szalonych pomysłów w najprostszy możliwy sposób. To jak patrzenie na świat przez krzywe zwierciadło – wszystko jest zniekształcone, ale jednocześnie bardziej wyraziste.
Kontekst i odniesienia
„South Park” ma niesamowitą zdolność do komentowania bieżących wydarzeń. Weźmy na przykład odcinek o pandemii COVID-19 – „The Pandemic Special”. Oglądałem to w samym środku lockdownu i czułem, jakby ktoś wziął moje chaotyczne myśli i emocje, przetworzył je przez maszynkę absurdu i wyrzucił na ekran. To zmieniło moje spojrzenie na całą sytuację – nauczyłem się śmiać z rzeczy, które wcześniej mnie przerażały.
Po każdym sezonie „South Parka” mam wrażenie, że muszę przedyskutować to, co zobaczyłem. Pamiętam zażartą debatę z kumplami po obejrzeniu odcinka „Band in China”. Gadaliśmy do 3 nad ranem o cenzurze, wolności słowa i wpływie wielkich korporacji na sztukę. Kto by pomyślał, że kreskówka o czterech przeklinających dzieciakach doprowadzi nas do takich filozoficznych rozważań?
Krytyka i subiektywna ocena
Oczywiście, nie wszystko w „South Parku” jest idealne. Czasami mam wrażenie, że twórcy przesadzają z kontrowersją dla samej kontrowersji. Weźmy na przykład odcinek „With Apologies to Jesse Jackson” – rozumiem przesłanie, ale czy naprawdę musieli użyć słowa na „N” aż tyle razy? To było trochę na siłę i czułem się nieswojo.
A wiecie co? Mam taką niepopularną opinię – uważam, że postać Towlie’ego jest przereklamowana. Wszyscy go kochają, a dla mnie to najsłabsza postać w całym serialu. Ten żart z „Don’t forget to bring a towel” był śmieszny może przez pierwsze dwa razy, potem stał się po prostu irytujący.
Gdybym mógł coś zmienić, chciałbym zobaczyć więcej rozwoju postaci drugoplanowych. Wyobraźcie sobie odcinek skupiony na życiu osobistym Pana Garisona poza szkołą – to mogłoby być fascynujące i odkrywcze!
Podsumowanie
Czy poleciłbym „South Park”? Absolutnie, ale nie każdemu. Mojej babci na przykład raczej bym tego nie puścił – mogłaby dostać zawału. Ale mojemu kuzynowi, który zawsze narzeka, że współczesne seriale są zbyt poprawne politycznie? O tak, już widzę jego minę, gdy zobaczy pierwszy odcinek!
„South Park” zmienił moje podejście do animacji dla dorosłych. Teraz szukam podobnie odważnych i bezkompromisowych produkcji. To jak otwarcie puszki Pandory – nie ma już odwrotu.
Na koniec zostawię was z takim pytaniem: czy satyrа w stylu „South Park” jest dziś bardziej potrzebna niż kiedykolwiek? W świecie, gdzie rzeczywistość często przerasta fikcję, może potrzebujemy takiego lustra, które pokaże nam, jak absurdalni czasem jesteśmy?
